Kategoria: Wszystko

Zamiast zajmować się zaległymi sprawami firmy czy też skończeniem artykułu, z którym walczę od paru tygodni, zaczęłam dzisiaj, zupełnie nie wiadomo dlaczego, śledzić kontakty Astora Piazzolli z Jorge Luisem Borgesem. Usiłowałam natrafić na teksty Borgesa o tangu. Daję sobie jeszcze pół godziny, a potem wracam do artykułu. Grzebię po wszystkich książkach Borgesa, jakie mam w domu i po internecie. I natrafiłam, oczywiście nie na to, czego szukałam, ale tak przed końcem roku w sam raz:

Jorge Luis Borges: "Dla nas problemem jest czas – problemem bolesnym i stawiającym wymagania, być może najżywotniejszym w metafizyce; wieczność to gra lub znużona nadzieja"

W  Wigilię minęła kolejna (157) rocznica śmierci Claude Frederic Bastiata.

Cudownych, białych, miłych, radosnych, pogodnych, spokojnych, zdrowych Świąt upływających we wspaniałej atmosferze życzę Państwu. Wracam po Świętach. 

Ludzie nie zdają sobie sprawy z tego, jak dużą władzę mają prezydenci miast, wójtowie…  Radni zaś są pozorem demokracji, czy czegoś tam jeszcze. Niewiele mogą – w sprawach zasadniczych. Dzisiaj doświadczyłam tego w sposób dość wyraźny. Prezydent może na przykład wynajmować mienie miasta. Ja chciałam wesprzeć szkołę społeczną i  namówić radnych, aby poparli projekt wynajmu budynku dla szkoły i okazało się, że prezydent może i to kiedyś zrobił, a więc jest konkretny przypadek a radni mogą sobie …. Prezydent najprawdopodobniej ma jakieś plany związane z miejscem i bynajmniej nie są to plany dotyczące w/w szkoły. Zapewne kiedyś i to na naszych oczach zrealizuje swoje plany. Rada więc nie może nic. Szczęśliwe są te miasta, które mają mądrych, odważnych i twórczych prezydentów.

PS Projekt  dotyczący kultury został wycofany pod naciskiem i prawie szantażem moich klubowych kolegów. Widzę, że coraz mniej rzeczy się da zrobić, których nie chce zrobić prezydent (vide tekst wyżej).

Jerzy Fedorowicz – junior, przewodniczący Komisji Kultury RM, jest pracownikiem  instytucji kultury – Teatru Ludowego , ergo przydziela (uznaniowo!!) niekiedy, sam sobie dotacje z budżetu miasta. Tenże więc, w jednej osobie przewodniczący i pracownik instytucji kulturalne,j powiedział w wywiadzie do gazety (krtytykując nota bene nasz pomysł na pobudzenie działalności instytucji!!) rzecz następującą:"Około 90 proc. dotacji to koszty związane z płacami i utrzymaniem budynków. Na działalność merytoryczną pozostaje około 10 proc. Propozycja wprowadzenia takich zmian tuż przed 1 stycznia, kiedy instytucje przygotowały już plany na następny rok, to absurd."

Szanowni Państwo tzw. "działalność merytoryczna" to właśnie działalność artystyczna. teatry stały się instytucjami, w których przede wszystkim utrzymuje się budynki miejskie i ludzi, z ich pensjami a na działalność artystyczną przeznacza się 10% budżetu.  Cóż więc robią ludzie zatrudnieni na etatach, jeśli działalność jest tak niewielka. Po pierwsze nie robią nic nowego (10% czegokolwiek to niewiele), nie starają się ograniczać wydatków (bo przecież i tak mają dotacje zapewnione). My zaś chcieliśmy zmienić proporcje: chcieliśmy zabezpieczyć budynki (przecież to mienie publiczne)  i zwiększyć aktywność teatrów (i innych instytucji też). Tak więc:  jeśli zrobią zamiast koejnych przedstawień, które idą i idą –  trzy premiery, które będą wydarzeniami kulturalnymi w całej Polsce, dostaną 4 razy więcej pieniędzy, niż w wersji poprzedniej czyli otrzymywanych dotacji. W naszej wersji teatry mogą stać się bardzo dobrze prosperującymi instytucjami, jeśli będą miały dużą aktywność. Po prostu dyrektorzy teatrów będą startowali o dodatkowe pieniądze na dodatkową działalność. Ale im się nie chce: lepiej sączyć pieniądze z budżetu powoli i konsekwentnie. A tu nowy laptop, a tu nowy reflektor, kamerę , kolejne etaty etc. Cały rok, przy zmianach w budżecie można całkiem nieźle się "dofinansować" bez zbyt wielkiego wkładu własnego wysiłku. No cóż. Wydawałoby się, że sprawa oczywista i prosta.

Po raz kolejny oglądałam film "Matrix" braci Wachowskich. Lubię go, przede wszystkim pierwszą część.

Dostałam list, po ukazaniu się w mediach informacji o mojej i radnego Bartka Gardy poprawki dotyczącej zmian w finansowaniu instytucji kultury. List cytuję:

Szanowna Pani,

przeczytałem właśnie w "Gazecie Wyborczej" artykuł "Radni chcą pobudzić instytucje kulturalne" o proponowanych – także przez Panią – zmianach w sposobie finansowania kultury. Gratuluję pomysłu, który całkowicie popieram, gratuluję także odwagi i będę trzymał kciuki za jego powodzenie. I proszę nie przejmować się krytycznymi głosami dyrektorów instytucji kultury – w oczywisty sposób bronią oni wygodnego dla nich status quo. Zresztą tego typu zmiany muszą budzić opór w uśpionym środowisku artystycznym.

 

Aleksandra Świętochowskiego określa się liberałem autonomii moralnej. Walczył, jak mało kto, o wolność słowa, rozumianą, jako swoboda głoszenia poglądów naukowych i politycznych. Był wiernym uczniem Johna Stuarta Milla. Obok wolności słowa bardzo ważne dla Świętochowskiego była wolność wyznania. Pisał:"Pod naszym niebem znam tylko trzy wielkie idee, za które walczyć trzeba i które są probierzami naszego radykalizmu: wolność osobista, sprawiedliwość społeczna i samorządowość narodowa" Jutro dalej o liberałach polskich. A dzisiaj o współczesności: od rana dzwonią do mnie dyrektorzy teatrów, oburzeni naszymi próbami ograniczenia bezgranicznych dotacji na instytucje kultury. Patrz dzisiejsza Gazeta Wyborcza.

I dalej dydaktycznie: Józef Supiński pisał w 1860 roku, że człowiek otrzymał od Boga prawo do bronienia swojej osoby, prawo do wolności osobistej, prawo do własności i prawo do pracy. Jednym z najważniejszych jest prawo własności, a źródłem własności jest przede wszystkim praca. Praca zaś nie jest wartością samą w sobie, ale jest środkiem, dzięki któremu człowiek może zaspokoić swoje potrzeby. "Człowiek pragnie celu, a nie środka". Cele tym jest własność. Supiński podkreślał, że państwo powinno nie ingerować w sferę stosunków ekonomicznych. I powoływał się na Bastiata: "Chciałbym, iżby każdemu człowiekowi pozostawiono wolność rozporządzania tym wszystkim, co do niego należy.." I ja też chciałabym.

Jak niewiele wiemy o historii liberalizmu w Polsce. Nikt nie pamięta o postaci Wincentego Niemojewskiego (1784-1834) , znawcy i zwolennika Adama Smitha. Niemojewski poseł parlamentu Królestwa Kongresowego, tłumacz dzieł Benjamina Constanta. Niemojewski był zwolennikiem uznania za przyrodzone – prawa wolności jednostki, rozumiane jako: nietykalność osobista, nieskrępowane prawo własności, wolność przemysłowa, wolność religijna, wolność słowa. Wolność, jak pisał była :"nie tylko prawem, ale i niezbędną  pierwszą potrzebą człowieka" Gazetą liberałów stał się od 1830 roku "Kurier Polski". Właśnie tam został wydrukowany program polityczny. Niemojewski pisał :"Jak na moralność, tak i na wolność mamy sumienie w sobie; nikt nie śmie wyznać, że chce niewoli.."