Gospodarka będzie zależna od kobiet.

auto_i_kobieta

 

Świat się zmienia. I niestety, czy tego chcemy, czy nie coraz kobiet decyduje o kierunku rozwoju gospodarki. Zwiększa się udział kobiet na rynku pracy.

Kryzys gospodarczy na świecie pokazał, że ryzykowne zachowania, które były powodowane przez zarządy wielkich przedsiębiorstwa, jak i banków – zarządzanych, co by nie powiedzieć przez męską część społeczeństwa  nie są najwłaściwsze w ciężkich czasach. Tym bardziej, że badania przeprowadzone w 40 krajach na świecie pokazały, że to kobiety decydują o zakupie 91 proc. domów. To one przsądzają o 80 proc. wszystkich zakupów, które trafiają do tych domów. To dla nich przygotowywane są kampanie reklamowe, projektowane towary luksusowe. To o zadowolenie kobiet walczą producenci, bo widzą, że ich satysfakcja staje się najważniejszą reklamą produktów.

Tina Fordham, szefowa globalnych analiz politycznych Citigroup twierdzi, że  ciągu następnej dekady wpływ kobiet na globalną gospodarkę będzie coraz większy. Citigroup w raporcie “Kobiety w gospodarce” (“Women in the Economy II”) podkreśla, że nadal istnieje szereg czynników wykluczających kobiety z rynku pracy lub utrudniających odnalezienie się na nim. Zlikwidowanie tych problemów i zrównanie warunków kobiet i mężczyzn na rynku pracy może doprowadzić do co najmniej 6-procentowego wzrostu PKB w krajach rozwiniętych w ciągu najbliższych dekad. W krajach rozwijających się potencjał ten zaś jest jeszcze większy – nawet do 20-proc. wzrostu.

Co jest ważne podkreślenia   nie ma na świecie kraju, w którym kobiety zarabiają więcej niż mężczyźni. Jedynie poszczególne firmy wprowadzają programy , w których zobowiązują się do równego traktowania obu płci pod względem płac.  Problem ten dotyczy również Polski, w której płace kobiet i mężczyzn, przynajmniej w teorii Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (ang. Organisation for Economic Co-operation and Development –OECD), mają zrównać się w 2021 roku. Na przykład w bankowości różnice w pensjach wynoszą nawet 36% (na korzyść mężczyzn). Według wyżej przywołanego raportu  jesteśmy jednym z krajów, które w ostatnich latach dokonały największego skoku w rankingu analizującym sytuację kobiet na rynku pracy. Nie przekłada się to jednak na ogólne równouprawnienie – według Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn Polska radzi sobie pod tym względem „stosunkowo słabo”.

Mężczyźni w Polsce zarabiają, jak dowiadujemy się z raportu Głównego Urzędu Statystycznego, średnio o 734,50 zł więcej niż kobiety (październik 2017 roku), a  przeciętne wynagrodzenie mężczyzn było o 18,5 proc wyższe od przeciętnego wynagrodzenia kobiet.

W naszym kraju nierówności w sytuacji zawodowej kobiet są wciąż duże, chociaż  na tle innych państw wcale nie wypadamy najgorzej. Według sporządzonego przez The Economist „Indeksu szklanego sufitu” na 26 wysoko rozwiniętych społecznie państw zajmujemy dziewiąte miejsce pod względem sytuacji zawodowej kobiet. Indeks ten bierze pod uwagę pięć wskaźników: porównywana jest liczba kobiet i mężczyzn z wyższym wykształceniem, proporcje płci na rynku pracy, różnice w zarobkach, proporcje płci na najwyższych stanowiskach i koszty opieki nad dzieckiem. Najmniejsze dysproporcje odnotowano w Nowej Zelandii oraz Norwegii i Szwecji. Polsce udało się jednak w tym względzie wyprzedzić chociażby Danię.

Przykładem bardzo pozytywnym może być rząd Wielkiej Brytanii. Pani premier  Theresa May świetnie sobie radzi z problemem zrównania płac mężczyzn i kobiet wykonujących tę samą pracę.  Zjednoczone Królestwo to jeden z pierwszych krajów, które każą dużym przedsiębiorstwom publikować dane pokazujące różnice w zarobkach kobiet i mężczyzn. Brytyjska premier nazywa problem „palącą niesprawiedliwością” i podkreśla, że zmagania z nim są priorytetem jej rządu. Chodzi nie tylko o politykę równościową, ale przede wszystkim aspekt pragmatyczny: polepszenie udziału kobiet w rynku pracy może dać gospodarce 150 mld funtów (ok. 720 mld złotych) do 2025 r. Brytyjska minister do spraw równego traktowania  Amber Rudd podkreśla, że Wielką Brytanię nie stać na to, aby ignorować takie sumy.

W Polsce wciąż brakuje żłobków i przedszkoli i w zasadzie nie istnieje program zachęcający kobiety do podejmowania pracy zarobkowej. Nie ma projektów podkreślających potrzebę kobiet w samorządowości, polityce, w wielkich korporacjach. W poprzednich latach na problem zwracał uwagę m.in. Rzecznik Praw Obywatelskich i Najwyższa Izba Kontroli. Budowany jest raczej program odwrotny, proponujący pozostawanie kobiet w domach. Jeśli pominąć nawet i to, że wstrzymywane są kariery zawodowe kobiet, że będą coraz większe trudności w ich powrotach do pracy zawodowej (po usamodzielnieniu dzieci) – trudno zrozumieć lekceważący stosunek do finansowego aspektu funkcjonowania na rynku pracy kobiet. Wielka Brytania, jak i pozostałe kraje europejskie twierdzą, że nie stać ich na to, aby bagatelizować udział kobiet dający gospodarce konkretny wymiar finansowy. W Polsce, jak do tej pory, o tym aspekcie nawet się nie wspomina.

 

 

 

 

 

Co będzie z wiosną – jesienią?

ptaszekMiałam właściwie nie pisać o „Wiośnie”,  ale sprowokował mnie tekst profesora Rafała Chwedrouka umieszczony w „Rzeczpospolitej” w piątek 8 lutego, ,

Profesor analizuje, między innymi, odbiorców i wyborców partii Roberta Biedronia. I pisze: cyt:”Czy Wiosna ma szansę zaktywizować wyborców dotychczas niebiorących udziału w wyborach? Chwedrouk odpowiada : „w wyborców, którzy w ostatnich kampaniach wędrowali z PO do Nowoczesnej i z powrotem. To elektorat w największym stopniu skłonny akceptować rewolucję obyczajową, zarazem mocno rynkowy” i dalej  [Wiosna} to Ryszard Petru z elementami programu Palikota […]

I prawdę powiedziawszy, bardzo mnie ta analiza zdziwiła: to ja przecież jestem tym elektoratem. Poznałam program „Wiosny” i zaprawdę nie widzę w  nim fragmentu, któremu mogłabym uwierzyć.  Oczywiście nie piszę tutaj o zwierzętach, małżeństwach, kościele. Pisze o sprawach wolnego rynku i nie wiem za bardzo, w którym punkcie jest „Wiosna” wolnorynkowa i liberalna?

Chwedrouk pisze: “polski lewicowy wyborca na razie nie usłyszał od Biedronia kluczowych dla siebie treści”.

Przepraszam, Szanowny Panie, to kto w takim razie je usłyszał?

A może cały problem niezrozumienia tekstu wypowiedzi Chwedrouka wynika z tego, że kompletnie rozjechało się pojęcie „lewica”, „prawica”, „liberalizm”. W latach 90 na łamach wielu czasopism, między innymi takich, jak „Po prostu” , „Ład”, „Tygodnik Powszechny” „Konfrontacja” – toczyły się długie dyskusje nad tym, co oznaczają owe pojęcia. Pisali o tym Michnik, Robert Malicki ( „Ład” 1993 „Siedem grzechów głównych prawicy”),Paweł Śpiewak w „Res Publica” etc. Usiłowano wtedy zdefiniować pojęcia między innymi także i w tym celu, aby ułatwić dyskusje toczące się między politykami, aby nadać odpowiedni azymut tym rozmowom, zidentyfikować ugrupowania. Potem takich dyskusji nie podejmowano. Zaczął się … posmodernizm polityczny, kolaże łączące niemożliwe z niemożliwym. I teraz już w zasadzie nic nie wiadomo.

Czytamy o koncepcji na przykład HOBHOUSE’A. Niektórzy głoszą liberalizm socjalny i twierdzą, że są liberałami socjalnymi.  A z przeproszeniem: o jaki liberalizm chodzi: liberalizm w sensie amerykańskim, czy europejskim? Co powoduje takie rozmycie pojęć? Nie, nie ich ewolucja – co oczywiście jest zrozumiałe, ale totalne rozmycie? Powoduje dezorientację, zagubienie ludzi, niejasności, które nie doprowadzają do dialogu. Ponieważ sami już nie wiemy, gdzie są granice naszych przekonań. Może więc i z tego powodu dialog staje się tak trudny?