Marionetkowa Rada

Rada Miasta staje się coraz bardziej, prawdę powiedziawszy, marionetkowa. Niedawno widziałam, przed głosowaniem, wcześniej przygotowany projekt umowy pomiędzy podmiotami mającymi tworzyć nową instytucję kultury (miasto, województwo i stowarzyszenie). Umowa była gotowa przed głosowaniem (?!!). Nikt nie brał pod uwagę decyzji Rady. Zakładano, że oczywistym jest to, że wyrazi ona zgodę. No cóż, jest to przykład ustawodawczej(!) roli Rady.

Dzisiaj Rada odbyło się na tej samej zasadzie. Spotkanie trwało 20 minut. Zostaliśmy wezwani po to, aby podnieść ręce i tyle.

Tytuł 23

Koniec roku 2008, a tutaj pomiędzy Izraelem a Gazą napięcie rośnie. Zdjęcia w telewizji takie jak zwykle, zdjęcia wojenne. Ginący ludzie, małe dzieci, takie jak zwykle. Rozpacz ludzi, jak zwykle. Z naszego miejsca rzeczy niewyobrażalne. Niby tak niedaleko a jednak.

Jutro nadzwyczajna sesja rady miasta dotycząca wydatków, które miały być,  a nie zostały wykorzystane w mijającym roku. Powstaje i tutaj dużo pytań z tym podstawowym: dlaczego tak się stało? I jaki z tego wniosek dla zarządzających miastem? I dla rady, co by nie powiedzieć organu decyzyjnego (przynajmniej w prawie!!)

Tytuł 24

Świąt białych, pachnących choinką, skrzypiących śniegiem pod butami, spędzonych w ciepłej, rodzinnej atmosferze, pełnych niespodziewanych prezentów. Świąt dających radość i odpoczynek – oraz nadzieję na Nowy Rok, żeby był jeszcze lepszy niż ten, który właśnie mija

PS Wracam 29 grudnia. Teraz jadę do rodziny

“Kozioł ofiarny”

Przypomniałam sobie dawno czytaną książkę Rene Girarda "Kozioł ofiarny". Girard pisał " Niekiedy wystarczy ściąć jedną głowę, aby sprowokować powszechny zamęt, niekiedy zaś – aby go uciszyć."

Od najdawniejszych czasów ludzie szukają w swoim środowisku kozłów ofiarnych. Girard: "Prześladowcy zamykają się w "logice" prześladowczego przedstawiania i nie mogą się z niej wydobyć(…) Proces prześladowwczy wywiera tak silny nacisk na indywidua poddane jego działaniu, że ofiary nie mają szans wykazać swoją niewinność."

Zadziwiający jest aspekt inny. W imię czego ludzie poddają się faktowi "bycia ofiarą". Wystawiają się, świadomie decydują na ośmieszanie, zabijanie, opluwanie. Taka wiktymologia (na przykład) uczestników gry pod tytułem polityka.

Kto rządzi miastem?

W broszurce poświęconej analizie krakowskiej  oświaty (patrz www.edukacjadlaobywateli.pl) napisaliśmy, że według obowiązującej ordynacji w samorządach silny jest prezydent (wójt, burmistrz) a słabe są rady. Prezydent robi, co chce, lub nie robi a rada może pdskakiwać i żadna nie zdecyduje się odwołać leniwego, niekiedy skorumpowanego prezydenta (wójta, burmistrza), ponieważ może jedynie to zrobić poprzez referendum. A tego nie robi, bo musi liczyć się i z kosztami i z frekwencją. Tak więc radni udają, że cokolwiek mogą w skali miasta, a tak naprawdę mogą niewiele. Prezydent odpisuje na ich interpelacjie czy też uchwały kierunkowe, że nie i koniec. KONIEC. Niekiedy ma własny interes, więc łaskawie pozwala na to, aby radnych wystawić na osąd publiki, a potem skorzysta (jak wyjdzie dobrze) lub dołoży krytyki (jak pójdzie gorzej).

A tu okazało się, że miastem rządzą media. Dziennikarze manipulujący faktami. Coś napiszą, coś ukryją, jednych napuszczą na innych. Kto by pomyślał. Sami też mają swoje interesy tu i ówdzie, więc załatwią to czy tamto. Uwodzą ich i radni i prezydent i dyrektorzy (na przykład instytucji kultury). Rządzą dziennikarze. Media decydują o ludzkich preferencjach politycznych, gustach, sympatiach. A większość indoktrynacji robiona jest w złym stylu i nieuczciwie, ale to miedia są panami świadomości ludzkiej. I ta władza jest poza jakąkolwiek kontrolą.

Dalaj Lama w Krakowie

W Krakowie Dalaj Lama otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Byłam na spotkaniu z Dalaj Lamą. Wzruszające spotkanie z człowiekiem o wielkiej charyzmie i nadzwyczajnego. Zachowującego się w jakiś podobny sposób jak Jan Paweł II. Ten sam rodzaj empatii.

Dużo było o buddyźmie i nic o polityce.

Ciąg dalszy 26

Artykuł w Gazecie Wyborczej nie poszedł ponieważ, jak mi powiedziano, jest dobry, ale nie "niusowy" i tak jest spychany z dnia na dzień.

Wczoraj rozmawiałam z dziennikarzem gazety x.Tematem była jednostka kultury Krakowa powstała dwa lata temu. Ja mówiłam o kosztach, jakie ona generuje, dziennikarz zaś o tym, że powstała dwa lata temu i trudno wypowiadać się o efektach jej działania i że trzeba zaczekać.

Jednostka kultury, jak już pisałam wielokrotnie, to taki dziwny twór. Wszyscy podatnicy łożą pieniądze na działalność jednego, dwóch lub wielu artystów. Artyści najczęściej bywają bardzo roszczeniowi (mniejsi artyści bywają bardziej roszczeniowi niż wielcy, tak dziwnie to jest jakoś), a budżet miasta  nie da się rozciągać w nieskończoność. Trzeba więc dokonywać wyborów. Najprawdopodobniej nie zawsze udanych i uzasadnionych. Wracając do wyobrażeń artystów, zawsze mnie zaskakiwało podejście do tzw. publicznych pieniędzy. Nigdy nie doświadczyłam sama tego zjawiska: co to znaczy mieć potrzeby a więc zwracać się do kasy miasta. Ponieważ prowadziłam przez tyle lat własną działalność gospodarczą moje myślenie o moich potrzebach było zgoła inne. Kiedy potrzebowałam nowego monitora do komputera, tudzież nowego laptopa, zastanawiałam się na jakich jego funkcjach mi zależy i kupowałam sprzęt średniej klasy bez zbytecznych funkcji etc. Instytucje idą na całóść: jak laptop to za 10 tysięcy, jak fax – to za tysiąc, w wielu wypadkach bez konkretnego uzasadnienia, dlaczego taki ma być zakup. I nikt nie ma odwagi o to zapytać. Nie wypada pytać o pieniądze, bo to o chamstwie człowieka świadczy.

PS A więc jako podatnik czerpię z kultury: w piątek byłam na free jazzie, w niedzielę na wystawie malarstwa Zofii Stryjeńskiej, a wieczorem na spektaklu teatru z cyklu Festiwalu Boskiej Komedii. A co !!!

“6 zmysłów” na 3 stadionach

Trudno jest robić  jakiekolwiek poprawki do budżetu, z ideą którego nie można się zgodzić. Powinno się po pierwsze i podstawowe, dla dobra miasta, zmienić prostadionowe nastawienie. Zamiast stadionów (3!!) jedną salę kongresową. To jest przyszłość miasta mającego aspiracje kulturalne. Remonty trzech stadionów to działanie zupełnie z innej perspektywy. Może pasujące bardziej na przykład do Poznania. W zarządzaniu Krakowem brak konsekwencji, brak wizji. Polecam piatkową, jutrzejszą Gazetę Wyborczą z moim tekstem, tam więcej biadolę nad tym, co się robi z Krakowem