Kategoria: Wszystko

W Polsce, w myśl obowiązujących przepisów oświatowych, uczeń zdolny może uczyć się swoim tokiem indywidualnym – rozwojowi takiego ucznia sprzyjają programy i klasy autorskie – niestety, jak wynika z raportu NIK, w praktyce stosuje się je niezwykle rzadko. W polskich szkołach, dzieci o dużym potencjale intelektualnym często traktowane są jak dzieci szczególnej troski – ich kształcenie na odpowiednim poziomie zależy głównie od dobrych chęci nauczycieli, którzy prowadzą koła zainteresowań. Ze względu na swą dużą aktywność psychoruchową i emocjonalną, często są izolowane i traktowane jako uczniowie stwarzający problemy wychowawcze – zdarza się nawet, że zostają zidentyfikowani jako mało zdolni i przypisani do klas specjalnych.

 Badania NIK potwierdzają, że w szkołach publicznych kształcenie uczniów wybitnie uzdolnionych traktowane jest jako problem marginalny – brakuje nie tylko odpowiednich programów, ale również nagród motywujących, w postaci stypendiów.

W Polsce organizacją zajmującą się dziećmi uzdolnionymi jest Krajowy Fundusz na Rzecz Dzieci. Jak czytamy w statucie organizacji, stawia ona sobie za cel pracę z uczniem w jego własnym środowisku. Nie popiera tworzenia osobnych enklaw edukacyjnych dla wybitnie uzdolnionych. Nadmierne, jak twierdzą założyciele Fundacji, podkreślanie wyjątkowości i niezwykłości zdolnego ucznia (czasem w dobrej intencji), może mieć bardzo złe skutki. Pojawiają się kłopoty z samooceną, takie jak zarozumiałość czy nieśmiałość.

Kiedy pytałam w Koszycach dyrektora tamtejszej szkoły dla dzieci wybitnie uzdolnionych, czy często, w swojej długiej praktyce miał problemy z dziećmi w jego szkole, o których moglibyśmy powiedzieć, że były to problemy inne, niż w zwykłych szkołach, odpowiedział, że nie, że są to te same z jakimi spotykamy się w każdej pracy pedagogicznej. Kiedy zapytałam go, w jaki sposób społeczeństwo słowackie przyjmuje istnienie takich szkół, odpowiedział, że jest to normalny sposób przyjmowania dzieci uzdolnionych, tak, jak to się odbywa w szkołach muzycznych (do których idą dzieci uzdolnione muzycznie), szkół plastycznych (gdzie pojawiają się dzieci o szczególnych talentach plastycznych). Szkoły dla dzieci o wysokim IQ – to szkoły dla dzieci bardziej niż inne inteligentnych i to wszystko.

Dziennikarze gratulują  mi tematu (klasy nie edukacyjne), o którym prawiły dzisiaj wszystkie media w Polsce. Smutne to doświadczenie, biorąc pod uwagę, że mało kto chciał się zainteresować nim głębiej. Takie rozmowy "na niby". Podkreślałam gdzie mogłam, że jest to propozycja, oparta na badaniach Australijskiego Towarzystwa Badań nad Edukacja i brytyjskiej Narodowej Fundacji Badań nad Edukacją. Można pomyśleć, zastanowić się etc. Rodzice mają prawo wyboru edukacji, jaką chcą mieć dla swoich dzieci i za nią odpowiadają. Rodzice a nie urzędnicy, nawet ci najwyżej postawieni. I to rodzice mają decydować: czy chcą czy też nie, a paleta ofert powinna być jak najszersza. Tak między innymi powstaje państwo obywatelskie, tworzone przez ludzi, którzy mają wybór, świadomie podejmują decyzje i za nie odpowiadają.

Ugościłam swoją rodzinę. Byliśmy na spacerze w Tyńcu, napisałam tekst do Dziennika o nie-edukacyjnych klasach (szkołach?). Nawiasem mówiąc zapraszam Państwa do TVN we wtorek ("Dzień dobry" w TVN), będę porannym gościem, więc sobie porozmawiamy o edukacji. A teraz chciałabym nieco i maleńko o czymś innym i nieświątecznym. Taka mała refleksja. Pomyślałam sobie, że europejskie fundusze, osławione pieniądze, które miały i mają uzdrowić polską gospodarkę – to pewna forma keynesizmu, z którym się nie zgadzałam i zapewne nie będę. Keynes między innymi twierdził, że to popyt napędza podaż i postulował,  aby państwo stymulowało popyt i oczywiście ubolewał nad wolnorynkowością, tęskniąc za regulacjami; lekarstwem jest, jak twierdził, zwiększanie wydatków państwowych, ponieważ to one stymulują popyt,  a tym samym  zmiejszają różnicę w dochodach i tworzą miejsca pracy. Wypisz wymaluj – takie zadania stoją przed Europejskimi Funduszami. Mają stymulować, zmniejszać różnicę etc. a przede wszystkim mordują wolny rynek. I jak rozsądni ludzie moga popierać taką tzw. "formę wsparcia"?

Z Głębi serca, płynącymi życzeniami rozkwitania, wzrastania, pięknienia i szlachetnienia na wiosnę.

Niech Świąteczne Dni przyniosą wyciszenie od zgiełku codzienności, pomogą dostrzec To Co Najważniejsze i umocnią na poświąteczny czas …

 

Życzę Państwu Wszystkiego Dobrego.

Dzieci uzyskują lepsze wyniki, jeśli uczą się w szkołach żeńskich oraz męskich niż gdy uczęszczają do szkół koedukacyjnych. Takie są doświadczenia nauczycieli i dyrektorów wielu szkół na świecie. Potwierdzają je naukowcy. W 2001 roku Australijskie Towarzystwo Badań nad Edukacją (The Australian Council for Educational Research, ACER) ogłosiło rezultaty prowadzonego przez sześć lat badania, którym objętych zostało 270 tysięcy dziewcząt oraz chłopców, uczących się w różnych typach szkół. Wyniki były jednoznaczne. Osoby, które ukończyły szkoły żeńskie lub męskie, na studiach osiągają znacznie lepsze wyniki niż ich koledzy i koleżanki ze szkół koedukacyjnych. Podobne wnioski z badań przedstawiła w 2002 roku brytyjska Narodowa Fundacja na Badań nad Edukacją (The National Foundation for Educational Research).

Nowe szkoły uczące dzieci tylko jednej płci powstawały w ostatnich latach jak grzyby po deszczu. Ogromną popularnością cieszą się one w Stanach Zjednoczonych, gdzie w 2006 roku działały 44 żeńskie oddziały oraz 167 szkół koedukacyjnych, w których zajęcia odbywały się osobno dla dziewcząt i dla chłopców. Tego typu rozwiązania znane są również Wielkiej Brytanii. W koedukacyjnej szkole Moulsham High School and Humanities College w Chelmsford w hrabstwie Essex, do której uczęszczają uczniowie w wieku od 11 do 17 lat, dziewczęta i chłopców zaczęto uczyć oddzielnie 39 lat temu. W ciągu pierwszych trzech lat nauki dzieci mają wszystkie zajęcia osobno, natomiast w kolejnych latach część przedmiotów nauczana jest w grupach koedukacyjnych, a część osobno (należą do nich j. angielski, matematyka oraz fizyka z chemią). Gdy dzieci osiągną wiek 16 lat, już wszystkie zajęcia odbywają się w grupach mieszanych.

Chris Nicolls, dyrektor Moulsham High School and Humanities College, tłumaczy, że przejście od całkowitej separacji do integracji dziewcząt i chłopców odzwierciedla ich potrzeby edukacyjne. Dzieci różnią się od siebie najbardziej, gdy są młodsze.

Chris Nicols przekonuje, że nauka w grupach jednopłciowych bardzo podoba się zarówno uczniom, jak i rodzicom. Po trzech latach zajęć wśród samych dziewcząt, uczennice świetnie radzą sobie z pracą grupową i nie obawiają się nagłego napływu chłopców do klasy. W raporcie opublikowanym w 2008 r. przez Ofsted, brytyjską agencję rządową zajmującą się edukacją dzieci, podkreślono ponadprzeciętną dojrzałość uczniów ostatnich klas Moulsham High School. Jej dyrektor tłumaczy, że przynajmniej po części jest to wynikiem osobnej edukacji dziewcząt i chłopców.


Kształcenie koedulacyjne nastawione jest przede wszystkim, we wczesnych latach edukacji człowieka, na wyrównywanie deficytów umysłu chłopców. Jest to przede wszystkim nauka mówienia, czytania i pisania – a wtych umiejętnościach jesteśmy od chłopców lepsze. Dziewczynki są po prostu lepiej "zwerbalizowane". Edukacja wczesnoszkolna jest więc nastawiona dla umysłów chłopięcych. Dziewczynki są w tych klasach zdecydowanie lepsze w nauce niż chłopcy. W czasie, kiedy  wyrównuje się poziom chłopców, dziewczynki są zaniedbywane. Tak więc, najprawdopodobniej w przyszłości będą inaczej zbudowane programy nauczania w klasach początkowych dla chłopców i dla dziewcząt. W dzisiejszej Gazecie Wyborczej jest ponad 180 wpisów pod tekstem o mojej inicjatywie – prawie wszystkie świadczą o tym ,że ludzie nie rozumieją problemu.

Niekiedy warto przyjrzeć się statystykom. Wtedy można zobaczyć, to co się schowało i obnażyć to, co się okazało pozorem. Tak więc spis wykazał kim są członkowie partii. Wśród nich jest jedynie 13,5 kobiet. I co najciekawsze : wbrew obiegowej opinii nie jest to partia ludzi młodych. Osób przed trzydziestką jest 6,5 procent, trzonem zaś partii jest średnie pokolenie w przedziale 50-59 lat. Tych po sześdziesiątce jest więcej, niż tych przed trzydziestką, bo blisko 8 procent. Na niedzielnym zjeździe było widać zupełnie coś innego. Przede wszystkim była tam męska młodzież. I to w znacznej części taka trzydziestoletnia. Pytam więc, jak to jest możliwe, że we władzach partii "pokolenia średniego wieku" rządzi młodzież? Pozwoliliśmy się zepchnąć do narożnika. I nieprawdą jest, że nam się nie chce. Po prostu daliśmy na to zgodę. I nie jestem przekonana, że to rozwiązanie jest najlepsze i dla Polski i dla Krakowa i w ogóle dla nas.

W polskim Sejmie jest niewiele ponad 20 proc. kobiet, a w Senacie zaledwie 8 proc. W Radzie Miasta Krakowa 18%. Badania pokazują, że aby mieć realny wpływ na politykę, kobiety powinny mieć co najmniej 30-procentową reprezentację. Sucha informacja.

Dzisiaj były wybory przewodniczącego krakowskiej PO. Konwencja trwała 11 godzin. Składała się głównie z przerw, w czasie których odbywało się "puszenie" poszczególnych grup : grupy R. i grupy G. Potem było głosowanie: i tu rzecz niebywała: w głosowaniu jeden z kandydatów uzyskał jeden (!) głos więcej. Wiem, ponieważ byłam w Komisji Skrutacyjnej. Liczyliśmy, dużą grupą trzy razy. Jeden głos więcej. To jest doświadczenie z gatunku: co ja tu robię, pójdę sobie, bo cóż znaczy mój głos?

Seminarium dotyczące NGO (organizacji pozarządowych) odbyło się. Przyszło dużo osób. Pokazaliśmy ludziom, jakie są dobre praktyki w Warszawie. Mam nadzieję, że udała mi się rzecz podstawowa: organizacje te po prostu mają szanse się zjednoczyć i utworzyć ciało, z którym urząd powinien sie liczyć. W mojej prywatnej rozmowie pełnomocnik do spraw organizacji pozarządowych w UM Warszawy powiedział, że ja, jako radna miejska swoją działlnością, akceptacją i popieraniem nowych rozwiązań nie jestem w stanie niczego zrobić. Najważniejsze jest zaangażowanie prezydenta miasta, a urzędników krakowskich na sali było troje. W tym czasie pani zastępca prezydenta zrobiła spotkanie z podległymi sobie dyrektorami wydziałów u siebie w gabinecie. Niektórzy urzędnicy przychodzili prosić o usprawiedliwienie swojej nieobecności na seminarium, ponieważ musieli być u pani wiceprzeydent. Tak więc na sali naszych obrad najwięcej było … urzędników z Warszawy. No i cóż mamy dalej robić? Sukcesem zapewne największym będzie to, że krakowskie organizacje pozarządowe zapowiedziały, że chcą się dalej spotykać i tworzyć formę nacisku na prezydenta. Może im się uda, ponieważ moja dalsza pomoc może już być mniej skuteczna.