Ogłoszono listy kandydatów. Jest 300 kandydatów na 43 miejsca w Radzie Miasta Krakowa. Jak już pisałam wcześniej w tekście http://jantosmalgorzata.blox.pl/2018/08/Czego-uczy-nas-suweren.html listy są układane według mechanizmów reakcji suwerena. Argumentów nie będę tutaj powtarzała. Teraz więc zaczyna się wspólna gra. Suweren (nie ten biorący udział i zaangażowany), ale taki suweren uliczny, który mało się interesuje, ale jest na tyle obywatelski, że pójdzie i zagłosuje. Wie, że polityka to świństwo, ale wie także, że miastem musi ostatecznie ktoś zarządzać. Zostawmy więc suwerena i bądźmy mu wdzięczni za to, że pójdzie.
Popatrzmy, w tym kontekście na drugą stronę: układacze list, znają zachowanie suwerena. Wiedzą, że trzeba listy ułożyć tak, żeby weszli ci, którzy wejść powinni. Reszta, jeśli taka zostanie – niech walczy. Obserwuję to od lat i wiem, że zawsze są jakieś niespodzianki. Z listy mogą wejść w danym okręgu 3 niekiedy 4 osoby. Suweren jest niekiedy nieprzewidywalny. Przyznaję. Zmobilizuje się w jakieś grupie i nagle wskakuje ktoś, kto brał udział w Tańcu z Gwiazdami i bum, coś się miesza na listach(oczywiście „Taniec z Gwiazdami” jest symbolem, metaforą, chociaż mnie dotknął ów Taniec kiedyś tam osobiście ;).
Najbardziej mnie denerwują układy z układaczami. Wciąż w moim myśleniu istnieje teza, że jeśli podejmuję się jakiegoś obowiązku – to powinnam pracować. A to jest, Szanowni Państwo, myślenie dość daleko odbiegające od rzeczywistości. Powtarzam: najważniejsze jest mieć dobre układy partyjne z układaczami. I tak sobie patrzę i co widzę: pan/pani obecna/y radna/y. Na radzie widywaliśmy ich dość rzadko (zwłaszcza po godzinie 20.00 to już w ogóle), aktywność prawie żadna, zaangażowanie zerowe, a tutaj masz: patrzę i widzę „miejsce biorące”, czyli wysokie (patrz: „Czego uczy nas suweren”). I to, zapewniam, wpływa dość demotywująco na wszystkich. I mnie się to nie podoba.
Są jeszcze i inne sytuacje: układacze chętnie by kogoś z listy wywalili, dbając o swoich protegowanych, ale jakoś nie wypada: bo media się doczepią, etc. Zawsze jednak można to wytłumaczyć: że protegujemy nowych, bo starzy zużyci, etc.
A mnie się marzy taka sytuacja w społeczeństwie obywatelskim, że świadomy wyborca będzie miał listę ułożoną alfabetycznie (i gdzie kandydaci nie będą za każdymi wyborami zmieniali nazwisk, aby być wyżej na liście) i będzie wiedział, na kogo powinien zagłosować i to zrobi – wyszukując na liście.
I wydaje mi się, że już przyszłe wybory będą oparte na autentycznych działaczach społecznych, a listy partyjne będą odsunięte. Oczywiście moje marzenia są związane z zaangażowaniem wyborców, a teraz, jak widzę, ludzi coraz mniej interesuje partycypacja w życiu społecznym.
Tak mi się marzy. Ale jak to było: „I Have a Dream”. I niekiedy sny się realizują J
