Jak to jest z kłamaniem?

O motywach kierujących kłamcą pisał między innymi św. Tomasz. Rozróżniał  kłamstwa żartobliwe, konieczne i świadomie nastawione na szkodę. Św. Audustyn był bardziej precyzyjny. Podzielił kłamstwa na dziewięć kategorii: od tych służących pomocy, przez raniące innych po najcięższe – dotyczące religii. Jak wykazują analizy 61,5 % naszych naturalnych rozmów ma charakter kłamliwy (pisali o tym R.Turner, C.Edgley). W badaniu kłamstw wyspecjalizował się  zespół psychologów z Harvardu. W 1996 roku przeprowadzili badania ze studentami, którzy rejestrowali wszystkie swoje kłamstwa. Okazało się, że kłamali średnio dwa razy na dzień. A jakie były przyczyny? Kłamiemy więc przede wszystkim o sobie. Głównym motywem jest obrona, albo podwyższanie samooceny, uniknięcie konfliktu. Niekiedy balansujemy na granicy, rezygnujemy z prawdomówności w relacjach towarzyskich, wybieramy uprzejmość, a przez to przyjemność chwili, zamiast trudnych rozmów. O kłamstwie możnaby dużo. Tak samo dużo, jak o odwadze mówienia prawdy. Ba, czymże jest prawda etc, etc.  Niniejszy mikro-wykład został sprowokowany czytaniem przeze mnie wpisu dotyczącego kłamania w polityce. CDN.