Miałam właściwie nie pisać o „Wiośnie”, ale sprowokował mnie tekst profesora Rafała Chwedrouka umieszczony w „Rzeczpospolitej” w piątek 8 lutego, ,
Profesor analizuje, między innymi, odbiorców i wyborców partii Roberta Biedronia. I pisze: cyt:”Czy Wiosna ma szansę zaktywizować wyborców dotychczas niebiorących udziału w wyborach? Chwedrouk odpowiada : „w wyborców, którzy w ostatnich kampaniach wędrowali z PO do Nowoczesnej i z powrotem. To elektorat w największym stopniu skłonny akceptować rewolucję obyczajową, zarazem mocno rynkowy” i dalej [Wiosna} to Ryszard Petru z elementami programu Palikota […]
I prawdę powiedziawszy, bardzo mnie ta analiza zdziwiła: to ja przecież jestem tym elektoratem. Poznałam program „Wiosny” i zaprawdę nie widzę w nim fragmentu, któremu mogłabym uwierzyć. Oczywiście nie piszę tutaj o zwierzętach, małżeństwach, kościele. Pisze o sprawach wolnego rynku i nie wiem za bardzo, w którym punkcie jest „Wiosna” wolnorynkowa i liberalna?
Chwedrouk pisze: “polski lewicowy wyborca na razie nie usłyszał od Biedronia kluczowych dla siebie treści”.
Przepraszam, Szanowny Panie, to kto w takim razie je usłyszał?
A może cały problem niezrozumienia tekstu wypowiedzi Chwedrouka wynika z tego, że kompletnie rozjechało się pojęcie „lewica”, „prawica”, „liberalizm”. W latach 90 na łamach wielu czasopism, między innymi takich, jak „Po prostu” , „Ład”, „Tygodnik Powszechny” „Konfrontacja” – toczyły się długie dyskusje nad tym, co oznaczają owe pojęcia. Pisali o tym Michnik, Robert Malicki ( „Ład” 1993 „Siedem grzechów głównych prawicy”),Paweł Śpiewak w „Res Publica” etc. Usiłowano wtedy zdefiniować pojęcia między innymi także i w tym celu, aby ułatwić dyskusje toczące się między politykami, aby nadać odpowiedni azymut tym rozmowom, zidentyfikować ugrupowania. Potem takich dyskusji nie podejmowano. Zaczął się … posmodernizm polityczny, kolaże łączące niemożliwe z niemożliwym. I teraz już w zasadzie nic nie wiadomo.
Czytamy o koncepcji na przykład HOBHOUSE’A. Niektórzy głoszą liberalizm socjalny i twierdzą, że są liberałami socjalnymi. A z przeproszeniem: o jaki liberalizm chodzi: liberalizm w sensie amerykańskim, czy europejskim? Co powoduje takie rozmycie pojęć? Nie, nie ich ewolucja – co oczywiście jest zrozumiałe, ale totalne rozmycie? Powoduje dezorientację, zagubienie ludzi, niejasności, które nie doprowadzają do dialogu. Ponieważ sami już nie wiemy, gdzie są granice naszych przekonań. Może więc i z tego powodu dialog staje się tak trudny?
