Janusz Palikot sprowokował dyskusję, tym razem dotyczącą zasad funkcjonowania polityki we współczesnym świecie. Być może jego wystąpienie stanie się powodem głębszego zastanowienia nad tym jaka rolę powinna spełniać polityka w życiu ludzi. Czy jest to czas i pora, jak twierdzi przywołany na początku polityk, na zbudowanie zupełnie innego, niż dotychczas modelu funkcjonowania polityki. Jeśli świat jest postmodernistyczny, to jego obliczem może się stać także sposób uprawiania polityki.
Tradycyjny styl się wyczerpał, polityka przekształca się w PR. Palikot twierdzi, że okres, kiedy elity pilnowały hierarchii wartości skończył się . Teraz przyszła pora na kreowanie faktów, tego domagają się media i to cieszy ludzi. Performersi wstępują coraz odważniej do świata polityki. Palikot znajduje symptomy nowego stylu u Silvio Berlusconiego i Baracka Obamy. Performer jest sam dla siebie materiałem, z którego tworzy dzieło sztuki, obiekt zainteresowania innych. Powstaje więc sytuacja, kiedy to osoba jest jednocześnie narzędziem, materiałem, twórcą i rezultatem działania. Nieco znacznie wcześniej artyści tworzący performers doprowadzali do tak daleko posuniętej koncentracji na nich samych, że zacierała się granica pomiędzy ich cielesnością a tym, co stawało się czymś poza nimi Najbardziej znane w historii sztuki przykłady to działania akcjonistów wiedeńskich. Wśród nich można przywołać przypadki takie ja: okaleczenie i autokastrację artysty, który w wyniku tych zabiegów zmarł, postrzał w ramie Chrisa Burdena, działania Marka Sterlaca, który unosił się nad ziemią zaczepiony hakami o własne żebra, czy też casus Giny Pane , która rozcinała skórę własnych pleców, rąk, stóp i twarzy. Szczególnym przypadkiem użycia własnego ciała przy budowaniu performersu w oparciu o kondycję psychofizyczną jest wykorzystanie ludzkiej seksualności. Klasycznym dziełem tego rodzaju było na przykład działanie Vito Acconiego. Dzieło jego zatytułowane Seedbed (1971 rok) polegało na zbudowaniu szerokiej rampy w Sonnabend Gallery, po której chodzili zwiedzający wystawę ludzie. Pod nią znajdował się Acconci, który masturbując się fantazjował na temat ludzi chodzących nad nim, co z kolei było transmitowane przez głośniki na całą salę. Acconi był synem włoskich emigrantów.
Być może więc jest tak, przypominając przywoływany wyżej przykład politycznego performersu Silnio Berlusconiego, że Włosi mają narodowe skłonności do uprawiania życia (a więc i sztuki i polityki) w stylu performens. Piszę o przypadkach w sztuce współczesnej, ponieważ chcę pokazać ileż możliwości mieścić się może w tym, co nam zaprezentuje polityka „nowego stylu”.
