O czynszach i krzywej Laffera

Kiedyś juz pisałam tutaj o krzywej Laffera. Krzywa Laffera obrazuje związek między stopą podatkową  a wielkością wpływów z podatków. Umiarkowany wzrost stóp opodatkowania zwiększa sumę wpływów podatkowych, ale do pewnego poziomu. Jest to tak zwany punkt nasycenia, odpowiadający stawce maksymalizującej przychody podatkowe. Tak się dzieje z wieloma innymi opłatami, które ma zapłacić przysłowiowy Kowalski. Kiedy sumy rosną ów Kowalski minimalizuje własne potrzeby (i wtedy zmienia sklep, firmę, która mu świadczyła usługi, nie kupuje tego, co wydaje mu się za drogie), albo … przestaje płacić. Jeśli ściągalność opłat za mieszkania przydzielone przez urząd miasta jest dość anemiczna i 40% ludzi nie płaci, to proszę powiedzieć, jak można pomysleć, że jeśli się zwiększy opłaty – to pieniędzy miastu przybędzie? Ci, którzy nie płacili mniejszych sum – zapewne nie zaczną płacić większych; ci, którzy są na granicy możliwości i mniejsze sumy płacili, większych przestaną itd. Dlaczego jednak nikt nie przyjrzał się tzw. ulgom, zwolnieniom, dopłatom etc. Jest czynsz i … zaczyna sie kombinowanie, domeldowywanie ludzi, przynoszenie zaświadczeń, które należy zweryfikować (a do tego koniecznie trzeba zatrudnić nowych urzędników). Dlaczego zamiast podwyżek nie zaczęto od likwidacji ulg, zwolnień i dopłat do czynszu. Napisałam do prezydenta interpelację, aby podliczył, ile mogłoby miasto zaoszczędzić likwidacjami ulg. Porównamy, może to rozwiązanie byłoby sensowniejsze i bardziej korzystne dla miasta, niż podwyżki.