Media i demokracja

Przez jakiś czas słuchałam audycji pt. co z polską demokracją. Wypowiadali sie przede wszystkim socjolodzy (profesorzy, doktorzy, mądre głowy). Mówiono o aferze hazardowej. Poruszane były tematy krążące przede wszystkim wokół spraw uczciwości polityków. I nie wiem, jak to się stało, że niewiele słów skierowano do roli mediów. Nie wiem, jak to się dzieje w polityce centralnej, gdzie ilość krążących po korytarzach sejmowych dziennikarzy jest o wiele większa, niż na przykład tych, którzy pojawiają się na sali obrad rady miasta. I zapewne tam jest inaczej (byc może jest!?) niż tutaj, u nas. Jednak nie można pominąć roli mediów. To one kreują zachowania polityków. Premiują performersów. Nagradzają specyficzne realisty show, w którym nieważne są sprawy, ale przede wszystkim liczy się aktor-polityk.  Niekiedy nie za bardzo wiadomo, o jaką sprawę chodziło i czy w ogóle jakakolwiek sprawa była. Jeśli cel jest niezbyt jasny, to trudno żądać efektów działania i odpowiedzialności. Zresztą łatwiej mówić o talentach aktorskich polityków, ich wdzięku i urodzie, niż o odpowiedzialności tego, co robią. Dziennikarze nie starają się rozumieć spraw, a zwłaszcza tych, które są nieco skomplikowane, ale idą na skróty, czyli opowiadają się po jednej lub drugiej stronie, a nie po stronie słusznej sprawy. Bratają się z politykami (samorządowcami), kolegują, a więc nie są w swoich poglądach rzetelni. I niestety, piszę to na podstawie obserwacji, ogladam prawie codziennie te zjawiska, o których, nie wiem dlaczego, w dzisiejszym programie nie powiedziano ani słowa.